روکش دندان

به دلایل بسیاری ممکن است دندانپزشک تشخیص دهد دندان شما به یک روکش نیاز دارد. این دلایل عبارتند از: دندان بسیار ضعیفی دارید که برای حفظ انسجام آن باید یک روکش روی آن قرار گیرد یا به علت عدم وجود یک دندان به یک بریج نیاز دارید؛ دندانی دارید که رنگ آن کاملاً تغییر کرده است و بد رنگ شده است؛ درمان ریشه (عصب کشی) دندان داشته اید، به همین دلیل برای جلوگیری از نفوذ مجدد باکتری باید روی دندان روکش قرار گیرد؛ یا اینکه حتی به دلایل زیبایی دوست دارید روی دندان های خود روکش قرار دهید.

انوع مختلفی روکش وجود دارند که می توانند مورد استفاده قرار گیرند، از جمله روکش های سرامیکی، پرسلاین، رزین، و استیل ضد زنگ (روکش های که جنبه زیبایی دارند معمولاً از جنس پرسلاین یا سرامیک هستند). از آنجا که هر یک از اینها مزایا و معایبی دارند، باید از دندانپزشک خود بخواهید شرایط خاص شما را مد نظر قرار دهد و نمونه ای را به شما پیشنهاد دهد که برای شما مناسب تر است.

فرایند چسباندن روکش روی دندان ها معمولاً دو جلسه طول می کشد. در جلسه نخست دندانپزشک باید بررسی های لازم روی دندان های شما را انجام دهد تا اطمینان حاصل نماید دندان شما آمادگی قرار گرفتن روکش روی آن را دارد و می تواند آن را روی خود نگه دارد، سپس با تراشیدن یک لایه از دندان، آمادگی های لازم برای قرار گرفتن روکش روی آن را ایجاد نماید. در عوض، در صورتی که دندان به شدت آسیب دیده یا شکسته شده باشد، ممکن است نیاز باشد دندانپزشک ابتدا دندان را پر کند تا به اندازه کافی بزرگ باشد تا روکش به درستی روی آن قرار گیرد.

روکش دندان

پس از تراشیده یا پر شدن دندان و درآمدن آن به شکل درست، دندانپزشک از دندان و اطراف آن قالب می گیرد و آن را برای آزمایشگاه دندانپزشکی ارسال می کند تا بر اساس قالب، روکش دائم را بسازند. در انتهای جلسه نخست، روی دندان یک روکش موقت قرار می گیرد که تا زمانی که روکش دائم آماده شود و برای همیشه روی دندان قرار گیرد، می تواند از دندان محافظت کند. زمانی که روکش دائم آماده می شود،

باید برای بار دوم به دندانپزشک مراجعه می کنید. در این جلسه، روکش موقت از روی دندان برداشته می شود، پس از آن دندانپزشک با استفاده از یک نوع چسب مخصوص روکش جدید را محکم روی دندان قرار می دهد. با تکمیل فرایند قرار گرفتن روکش روی دندان، ممکن است مدتی زمان ببرد تا به روکش عادت کنید و با وجود آن داخل دهان خود احساس طبیعی داشته باشید؛ با این حال، پس از مدت زمان کوتاهی، روکش ظاهر، عملکرد و احساسی شبیه دندان های معمولی خواهد داشت.

روکش دندان

چسب های دندانپزشکی

چسب هایی که برای چسباندن روکش دندان روی ایمپلنت یا دندان طبیعی ترمیم شده مورد استفاده قرار می گیرند از مواد مختلفی ساخته می شوند، از جمله، پودر شیشه و رزین زیبایی. چسب دندانپزشکی در دیگر فرایندهای دندانپزشکی نیز مورد استفاده قرار می گیرد، مخصوصاً هنگام چسباندن براکت های ارتودنسی به دندان ها. برخی از این چسب ها با نور فرا بنفش فعال می شوند.

چسب های دندانپزشکی چگونه عمل می کنند؟

عملکرد چسب های دندانپزشکی به گونه ای است که با فشرده شدن مقاوم می شوند و برخی از آنها باندینگ شیمیایی ایجاد می کنند. نیروی چسب فشرده شده زیر روکش دندان می تواند آن را نگه دارد. چسب هایی که باندینگ شیمیایی تشکیل می دهند از استحکام بالاتری برخوردارند و احتمال شکسته شدن آنها از چسب های غیر باندینگ کمتر است. اما زمانی که روکش دندان به تعویض یا تعمیر نیاز داشته باشد، برداشتن آن بسیار دشوار خواهد بود. به همین دلیل، چسب های باند شونده تنها زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که استحکام روکش های دندان ها به ماده چسبنده بستگی داشته باشد. در بیمارانی که عادت دندان قروچه دارند و دندان های خود را روی یکدیگر می سایند، این استحکام اضافی احتمال ثابت باقی ماندن روکش در جای خود را افزایش خواهد داد.

چسب های روکش های موقت

تا زمانی که منتظر آماده شدن روکش دائم دندان خود هستید، دندانپزشک با استفاده از چسبی روکش موقت را روی دندان شما قرار می دهد که بتوان به راحتی آن را جدا کرد. معمولاً چسب زینک اکساید اوژنول zinc oxide-eugenol برای چسباندن روکش های موقت مورد استفاده قرار می گیرد که از پودر زینک اکساید، اوژنول، و روغن زیتون ساخته می شود.

چسباندن روکش های دائم

زینک فسفات Zinc phosphate، گلاس آینومر glass ionomer (GI)، و رزین ها از جمله چسب های دندانپزشکی هستند که یک اتصال نیمه دائم ایجاد می نمایند. زینک فسفات با پودر زینک اکساید و مایع اسید فسفوریک ساخته می شود و یکی از اولین و قابل اعتمادترین چسب هایی است که در دسترس هستند. چسب های جدیدتر دندانی برای چسباندن روکش ها، حاوی GI و RMGI هستند که معمولاً از پودر شیشه فلور آلومینو سیلیکات fluoroaluminosilicate و مایع اسید پلی اکریلیک ساخته شده اند. RMGI نیز حاوی هیدروفیلیک متاکریلات مونومر hydrophilic methacrylate monomers است. ضمن اینکه، چسب های رزینی حاوی رزین های مصنوعی و دی متاکریلات dimethacrylates هستند که روی استحکام و قدرت چسب تأثیر می گذارند.

انتخاب چسب مناسب دندانپزشکی

دندانپزشک ها حین تصمیم گیری برای انتخاب چسب مناسب عوامل مختلفی را مد نظر قرار می دهند. به عنوان مثال، چسب GI به صورت شیمیایی به استیل ضد زنگ و دیگر مواد باند می شود، اما با پرسلاین اتصال ایجاد نمی کند و با مایعات داخل دهان به راحتی حل می شود. امروزه دندانپزشک ها چسب های RMGI را ترجیح می دهند زیرا غیر قابل انحلال هستند، اما روکش های تمام سرامیک نباید با چسب RMGI چسبانده شوند زیرا احتمال شکسته شدن آنها وجود دارد.

از سوی دیگر، چسب های رزینی را می توان برای چسباندن روکش های سرامیکی استفاده کرد، و دندانپزشک از رزین هایی استفاده می کند که به صورت  light-cured، dual-cured، یا auto-cured خشک می شوند. چسب های light-cured (با تاباندن نور خشک می شوند) برای روکش های نازک مناسب هستند و به راحتی به نتیجه می رسند، در حالی که چسب های dual-cured زمانی استفاده می شوند که احتمال نفوذ نور بسیار پایین است. پیش از چسباندن روکش با هر یک از این چسب ها دندانپزشک یک ماده باندینگ دندانپزشکی اعمال می کند. چسب های Auto-cured نیازی به این ماده باندینگ ندارند و زمانی استفاده می شوند که تاباندن نور و آماده سازی های دندان دشوار باشد. با این حال، باندینگ شیمیایی در چسب های auto-cured از دیگر انواع چسب های رزینی ضعیف تر است.

هر کدام از چسب ها را که دندانپزشک برای چسباندن روکش دندان استفاده نماید، دوام آنها به مراقبت های دهانی صحیح بستگی دارد. روکش ها قادرند دندان ها را تا خط لثه پوشش دهند، جایی که باکتری ها می توانند به آنجا نفوذ کنند و موجب پوسیدگی دندان شوند. اگر روی دندان خود روکش دارید، مسواک زدن با خمیر دندان مخصوص ضد پوسیدگی و کشیدن نخ دندان منظم را فراموش نکنید.