کاشت ایمپلنت دندانی

انواع ایمپلنت های دندانی و کاربرد آنها

از گذشته تاکنون دو نوع ایمپلنت دندانی وجود داشته اند: اندوستیل و ساب پریوستیل.

فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی

ایمپلنت های اندوستیل ایمپلنت هایی هستند که داخل استخوان قرار می گیرند و ایمپلنت های ساب پریوستیل ایمپلنت هایی را شامل می شوند که روی استخوان فک و زیر بافت لثه قرار می گیرند. ایمپلنت های ساب پریوستیل در حال حاضر مورد استفاده قرار نمی گیرند که آن هم بواسطه نتایج ضعیف آنها در دراز مدت، در مقایسه با ایمپلنت های اندوستیل است.

در حالی که مهم ترین عملکرد ایمپلنت های دندانی جایگزینی دندان است، بخشی قسمت ها داخل دهان وجود دارند که ایمپلنت ها می توانند به دیگر فرایندهای دندانپزشکی کمک کنند. ایمپلنت های دندانی، بواسطه استحکامی که دارند، می توانند برای حمایت از پروتزهای متحرک دندانی و ارائه امنیت و تناسب بیشتر استفاده شوند. بعلاوه، برای فرایندهای ارتودنسی، مینی ایمپلنت های دندانی می توانند به عنوان تکیه گاه های موقت عمل کنند که به جابجا کردن دندان ها به محلی مطلوب کمک می کنند. این مینی ایمپلنت ها کوچک هستند و به طور موقت داخل استخوان کار گذاشته می شوند در حالی که تکیه گاه لازم برای جابجا کردن دندان ها را فراهم می آورند. این نوع ایمپلنت ها پس از اتمام وظیفه شان برداشته می شوند.

برای بیمارانی که دندان های خود را در نتیجه پوسیدگی دندان یا بیماری لثه از دست داده اند، گزینه ای که وجود دارد، ارائه یک درمان زیبایی ثابت و راحت با استفاده از کمترین تعداد ایمپلنت ها است. یکی از این راهکارها تکنیک All-On-4 است. این تکنیک نام خود را از این ایده می گیرد که می توان از 4 ایمپلنت برای جایگزینی همه دندان های از دست رفته یک قوس دندانی استفاده  است. این تکنیک نام خود را از این ایده می گیرد که می توان از 4 ایمپلنت برای جایگزینی همه دندان های از دست رفته یک قوس دندانی استفاده کرد. ایمپلنت ها به لحاظ استراتژیک در منطقه ای داخل دهان کار گذاشته می شوند که استخوان قوی خوبی داشته باشد و پروتز ظریفی روی آنها پیچ می شود.

تکنیک All-On-4 جایگزین هایی برای دندان ها فراهم می آورد که محکم و ثابت (و نه متحرک) هستند و بر عکس روش های قدیمی تر سنتی دست دندان کامل (متحرک) احساسی مانند دندان های طبیعی بوجود می آورند. بی شک، دندانپزشکی ایمپلنت اجازه می دهد گزینه های درمانی بیشتری جایگزین یک یا چند دندان از دست رفته شوند در حالی که استحکام طولانی مدت بیشتری دارند و موجب بالا رفتن وضعیت سلامت دهان می شوند.

کاشت ایمپلنت دندانی

فرایند کاشت ایمپلنت های دندانی

در طول جلسه مشاوره و طراحی، جراح دهان به صورت چشمی محل جراحی را معاینه و بررسی خواهد کرد و بررسی های لازم با کمک تصاویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، تصاویر پانورامیک، و سی تی اسکن انجام خواهند شد. در همین مرحله کیفیت و کمیت استخوان نیز بررسی می شود تا مشخص شود آیا در این محل استخوان بیشتری لازم است یا خیر. وقتی مشخص شد می توان در این بخش ایمپلنت دندانی کاشت، بیمار برای کاشت مراجعه می کند. در طول فرایند جراحی، اغلب دهان بیمار به صورت موضعی بی حس می شود، در صورت لزوم، برای راحتی بیشتر بیمار، از آرامبخش ها نیز استفاده می شود.

نخستین مرحله جراحی دهان اغلب شامل کشیدن دندان است. معمولاً در محل ایمپلنتی که قرار است کاشته شود، یک دندان آسیب دیده وجود دارد. برای ایجاد آمادگی، باید دندان خراب کشیده شود. در برخی موارد، انجام جراحی پیوند استخوان آلوئولار برای ایجاد پایه ای محکم برای ایمپلنت ضروری است. این محل حدود 6 ماه دست نخورده باقی می ماند تا بهبود پیدا کند. برای قسمت هایی که به مدت طولانی بدون دندان بوده است، قطعاً تحلیل استخوان وجود خواهد داشت، که فرایند تقویت استخوان متفاوتی نیز نیاز خواهد داشت که روی استخوان موجود قرار می گیرد. این فرایند پیچیده تر است و معمولاً 6 ماه یا بیشتر بهبود نیاز دارد. در برخی موارد، وقتی استخوان کافی وجود دارد، دندان آسیب دیده کشیده می شود و بلافاصله پس از آن ایمپلنت کاشته می شود. این فرایند کاشت فوری ایمپلنت نامیده می شود.

در مواقعی که قرار است ایمپلنت داخل قسمت های عقبی فک بالا قرار بگیرد، گاهی اوقات، مقدار استخوان بواسطه وجود سینوس ماگزیلا محدود است. “تقویت سینوس” یا “سینوس لیفت” برای بالا بردن کف سینوس و قرار گیری مقداری استخوان انجام می شود. این کار باعث می شود ایمپلنت از حمایت بیشتری برخوردار شود.

به محضی که استحکام کافی فراهم می شود، محل برای کاشت ایمپلنت آماده است. در جلسه کاشت ایمپلنت، ایمپلنت دندانی (پست تیتانیومی) با کمک دریل و ابزارهای مخصوص، داخل استخوان جای داده می شوند. یک “هیلینگ کپ” روی ایمپلنت قرار می گیرد، لثه بخیه زده می شود و روند بهبود آغاز می شود. برای زیبایی بیشتر، در طول روند بهبود، پروتزهای موقت می توانند ساخته و روی ایمپلنت قرار داده شوند. زمان بهبود تا میزان زیادی به کیفیت استخوان موجود بستگی دارد. زمان بهبود چیزی بین 2 تا 6 ماه طول می کشد. در طول این مدت، ایمپلنت ها با استخوان جوش می خورند. مهم است که در طول دوره بهبود از قرار گیری هر گونه فشاری روی روی ایمپلنت خودداری شود.

پس از گذشت مدت زمان لازم برای بهبود، ایمپلنت بررسی می شود تا مشخص شود آیا استخوان اطراف آن را با موفقیت در بر گرفته است یا خیر. پس از تأیید، قطعه مصنوعی به ایمپلنت پیچ می شود، این قطعه “اباتمنت” نامیده می شود. این قطعه کار نگه داشتن دندان مصنوعی یا “روکش” روی ایمپلنت را انجام می دهد. دندانپزشک از دهان (اباتمنت ها و فضای اطراف آنها) قالب تهیه خواهد کرد تا روکش روی آن به صورت سفارشی ساخته شود. در نهایت روکش با پیچ یا چسب به اباتمنت وصل می شود.