مینی ایمپلنت ها در ارتودنسی

 تکیه گاه موقت در ارتودنسی چیست؟

در برنامه ریزی جنبه های بیومکانیکی درمان ارتودنسی برای یک بیمار خاص، ضروری است که متخصص ارتودنسی نه تنها نیروهای مورد نیاز برای جابجایی ضروری دندان ها برای حصول اهداف بیمار را در نظر بگیرد، بلکه جابجایی های ناخواسته و نامطلوب دندان ها که ممکن است در واکنش به این نیروها اتفاق بیفتند را مد نظر داشته باشد

در گذشته ارتودنتیست ها در جستجوی تکیه گاهی مناسب برای به حداقل رساندن این حرکات نامطلوب دندان ها بودند. هدگیر، الاستیک ها، دندان های مجاور، و هر تعداد ابزار دیگری که به عنوان تکیه گاه در گذشته پیشنهاد شده باشند؛ با این حال، اصلی ترین نقطه ضعف این بود که همه آنها برای موفقیت نیاز به همکاری بیمار داشتند.

استفاده از ایمپلنت ها به عنوان تکیه گاه به منظور کمک به ارتودنتیست در کنترل حرکت دندان، وارد صحنه ارتودنسی بالینی شده است. مزیت اصلی این نوع تکیه گاه نسبت به اشکال دیگر تکیه گاه که قبلاً به آنها اشاره شد، این است که ایمپلنت ها تکیه گاه اسکلتی فراهم می آورند، که بی شک قابل پیش بینی تر و با ثبات تر از روش هایی است که نیاز به همکاری بیمار دارند. میزان کارایی درمان ارتودنسی بیمار تا حد زیادی به انتخاب تکیه گاه درست بستگی دارد.

ایمپلنت چیست؟

ایمپلنت ها به یکی از قابل اعتمادترین تکیه گاه ها در ارتودنسی تبدیل شده اند. ایمپلنت های دندانی ابزارهایی هستند که از آلوپلاستیک ساخته می شوند که ارتودنتیست آنها را با جراحی روی یا داخل استخوان فک قرار می دهد. معرفی ایمپلنت های منیاتوری انقلابی در زمینه ارتودنسی بوجود آورده است. یکی از این اشکال مینیاتوری ایمپلنت ها تکیه گاه های موقت هستند.

معرفی تکیه گاه موقت ارتودنسی

• تکیه گاه موقت Temporary anchorage device (TAD) ابزارهای سازگار با بدن انسان هستند که داخل استخوان قرار می گیرند تا جابجایی دندان ها را تسهیل کنند. آنها این کار را یا با حمایت دندان هایی انجام می دهند که به عنوان نقطه تکیه گاه (واحد واکنشی) مورد استفاده قرار می گیرند یا در درجه اول با پیشگیری از نیاز به چنین واحدهای واکنشی انجام می دهند.

این ایمپلنت های مینیاتوری می توانند از طریق بیوشیمیایی (با استفاده از فرایندی به نام اسئواینتگریشن) یا مکانیکی (تثبیت قشر) به استخوان بچسبند. علاوه بر این، این نوع تکیه گاه ها بسته به تکیه گاه و جابجایی که نیاز است، می توانند در منطقه های مختلفی از فک قرار داده شوند. پس از اتمام درمان، این ابزارها به سادگی از داخل دهان خارج می شوند.

مزایای تکیه گاه های موقت ارتودنسی

• با معرفی ابزار تکیه گاه موقت به عرصه دانش ارتودنسی به عنوان جایگزینی برای روش های استاندارد انکوریج، نشان داده شد که می توان بر محدودیت های قبلی تکیه گاه غلبه کرد. گزارشات موردی متعددی از اوایل دهه 2000 در مورد وعده این فناوری جدید در حال ظهور است که این واقعیت را تأیید می کند.
• شاید بیشترین سهم ابزار لنگر موقت در زمینه ارتودنسی این باشد که آنها به عنوان “لنگر بی نهایت” ممکن شناخته می شوند، که به این معنا است که هیچ جابجایی (به عنوان مثال هیچ از دست رفتن تکیه گاهی) در طول درمان صورت نمی گیرد.

آیا تکیه گاه های موقت منجر به بروز درد و ناراحتی می شوند؟

• ارتودنتیست قبل از جایگذاری تکیه گاه موقت از بی حس کننده موضعی برای بی حس کردن بخش کوچکی از لثه ها استفاده می کند، جایی که قرار است تکیه گاه موقت قرار بگیرد. بنابراین، وقتی ایمپلنت قرار داده می شود، احتمالاً تنها یک احساس فشار کوچک احساس خواهید کرد، یا ممکن است هیچ دردی احساس نکنید. ممکن است مقداری ناراحتی جزئی بعد از بین رفتن اثر داروی بی حسی داشته باشید و برای 24 ساعت نخست فشار را احساس کنید. اما استامینوفن یا ایبوبروفن می توانند برای تسکین آن کافی باشند.
• وقتی تکیه گاه های موقت دیگر نیاز نیستند، برداشتن آنها ساده و به طور کلی بدون درد است و هیچ بی حسی نیاز ندارد. تنها ظرف یک روز پس از برداشتن TADها، محل آنها به راحتی بهبود پیدا می کند و هیچ درد اضافی وجود نخواهد داشت.

تکیه گاه های موقت چه مدت داخل دهان باقی می مانند؟

هر بیمار متفاوت است، و هر ارتودنتیست بر اساس نیازهای خاص و شرایط هر بیمار به شخصه، تعیین می کند TAD چه مدت باید باقی بماند. در اکثر موارد، تکیه گاه موقت حدود چند ماه در جای خود باقی می ماند ، بر عکس بریس ها که به طور کلی به مدت 18 ماه تا دو سال یا بیشتر در جای خود باقی خواهند ماند.

مشکلات یا عوارض جانبی احتمالی تکیه گاه های موقت

• تحقیقات نشان می دهند که تکیه گاه های موقت منجر به بروز هیچ آسیبی به دندان ها، لثه ها، یا دیگر بافت های داخل دهان نمی شوند، گرچه گاهگاهی یک تکیه گاه می تواند پیش از موعد شل شود. اگر این اتفاق بیفتد، عموماً بدون درد خواهد بود و احتمالاً تنها چیزی که نیاز خواهد بود قرار دادن جایگزین برای آن است.
• در موارد بسیار نادر، ممکن است مقداری حساسیت بروز یابد. اگر این اتفاق رخ دهد، تا زمانی که حساسیت برطرف شود تنها مقداری موم ارتودنسی روی سر TAD قرار دهید. اگر برطرف نشد، بلافاصله با ارتودنتیست خود تماس بگیرید.

مراقبت های لازم از تکیه گاه های موقت ارتودنسی

• پس از جایگذاری تکیه گاه موقت، توصیه می شود پنج روز نخست، هر روز دو مرتبه دهان خود را با دهانشویه آنتی باکتریال شستشو دهید. در بقیه طول درمان نیز مسواک خود را داخل همین نوع محلول ها غوطه ور کنید و به آرامی منطقه اطراف سر ایمپلنت را هر روز پاکسازی کنید.
• تا زمانی که TAD ها داخل دهان شما هستند مسواک برقی استفاده نکنید. و ایمپلنت های خود را دستکاری نکنید.

تکیه گاه موقت ارتودنسی و اینویزیلاین ها

• گرچه بریس های اینویزیلاین به دلیل بهبود زیبایی، بهدشات، دوام، و راحتی آنها بیش از پیش فراگیر شده اند، اما از نظر مسئله تکیه گاه مشکل بوجود می آورند. خوشبختانه، تکیه گاه های موقت این مسئله را حل می کنند.
• بنابراین، ارتودنتیست های بیشتری شروع به استفاده از اینویزیلاین ها و TAD ها با یکدیگر به منظور بهبود نتایج به جای استفاده از هر یک از آنها به تنهایی کرده اند. بسته به نیازهای خاص فرد بیمار، روش های مختلفی برای استفاده ترکیبی آنها وجود دارد.

انواع ایمپلنت هایی که به عنوان لنگر یا تکیه گاه در ارتودنسی استفاده می شوند؟

گرچه انواع مختلف ایمپلنت ها فراهم هستند اما ما در این مقاله به بررسی سه دسته ایمپلنت ها می پردازیم که ممکن است برای ارتودنتیست های امروزی مفید باشند: استوانه ای، مینی ایمپلنت، و مینی اسکرو.

مینی ایمپلنت ارتودنسی

ایمپلنت های استوانه ای

ایمپلنت های استوانه ای رایج ترین نوع ایمپلنت ها در بازار امروز هستند. ایمپلنت های رترومولار، و نیز ایمپلنت های سنتی که به عنوان تکیه گاه استفاده می شوند و برای درمان های ترمیمی کاربرد دارند در این دسته قرار می گیرند. این نوع ایمپلنت ها از نظر موفقیت خود ایمپلنت فوق العاده قابل پیش بینی هستند؛ با این حال، ملاحظات مهم و محدودیت های بالقوه ای برای استفاده آنها وجود دارد. به طور کلی، این نوع ایمپلنت ها اساساً به عنوان یک واحد تکیه گاه برای کنترل جابجایی های رو به جلو و عقب در ارتودنسی مفید هستند.

حداقل 4 تا 6 ماه زمان نیاز است تا اسئواینتگریشن ایمپلنت قبل از استفاده به عنوان واحد تکیه گاه اتفاق بیفتد. در نهایت، ایمپلنت هایی که قرار است به عنوان اباتمنت برای درمان های ترمیمی آینده استفاده شوند نیازمند طراحی و هماهنگی بین ارتودنتیست، جراح دهان، و دندانپزشک ترمیمی است. طراحی ناکافی از ابتدا ممکن است منجر به شکست ایمپلنت، یک واحد انکوریج با حداقل میزان مفید بودن برای ارتودنتیست، یا ایمپلنتی که به شکلی بد قرار می گیرد برای دندانپزشک ترمیمی خواهد شد.

مینی ایمپلنت ارتودنسی

مینی ایمپلنت ها

ایمپلنت های مینی پلیت سنتی توسط جراحان دهان چندین دهه استفاده شده اند و از نظر میزان موفقیت آنها پس از جایگذاری، فوق العاده قابل پیش بینی هستند. این پلیت ها توسط پیچ های که آن را به استخوان کورتیکال متصل می کنند جایگذاری می شوند و در واحد تکیه گاه اسکلتی حفظ می شوند. رایج ترین نواحی برای جایگذاری آنها برای مصارف ارتودنتیک ناحیه زیگومای فک بالا و باکال فک پایین است.

انکوریج مینی پلیت ممکن است در کنترل انکوریج در صفحات عمودی و خلفی- قدامی مؤثر باشد، بنابراین برای ارتودنتیست مزایای ویژه ای در درمان مال اکلوژن های اپن بایت اسکلتی فراهم می آورد. گرچه ابتدا یک دوره بهبود 8 هفته ای توصیه شده است، اما در تحقیقات پیشین روی این موضوع بحث وجود دارد که آیا بارگذاری فوری مینی ایمپلنت ها ممکن است امکان پذیر باشد. این نوع ایمپلنت ها وقتی در جای خود قرار می گیرند، اینتروژن (فرو بردن رو به داخل) واقعی هم دندان های مولر ماگزیلا و هم مندیبل ممکن است با متصل کردن نخ های الاستیک، رابر بندها، لیگاچورها، یا فنرهای نیتی بین مولرها و واحد های انکوریج حاصل شود.

یکی از معایب استفاده از مینی پلیت ها به عنوان تکیه گاه این است که برای قرار دادن آنها به یک فلپ با ضخامت کامل نیاز است و پس از خاتمه درمان باید پلیت ها دوباره بازیابی شوند. مینی پلیت ها نسبت به دیگر گزینه های ایمپلنتی مزایای را ارائه می دهند که عبارتند از اینکه آنها حرکت نمی کنند، کم نما هستند، و پیوست آنها برای مصارف بالینی ممکن است برای تنظیم توسط ارتودنتیست به راحتی قابل دسترسی باشد.

مینی اسکرو در ارتودنسی

ایمپلنت های مینی اسکرو اخیراً به یکی از پر طرفدارترین گزینه ها از نظر انکوریج ایمپلنت ها تبدیل شده اند، که اساساً به دلیل سهولت جایگذاری و بازیابی آنها می باشد. این پیچ ها ممکن است تنها با استفاده از بی حسی موضعی تزریقی توسط دندانپزشک کار گذاشته شود، و در برخی موارد، تنها با استفاده از بی حسی موضعی جلدی بازیابی می شوند. مینی اسکروها وقتی جایگذاری می شوند می توانند همراه با طرح درمان خاص بلافاصله بارگذاری شوند.

از آنجا که مینی اسکروها در قسمت آلوئول بین دندانی و بین پوسته آلوئول حفظ می شوند، اسئواینتگریشن نیاز نیست. با این حال، از آنجا که اسئواینتگریشن نیاز نیست، این احتمال وجود دارد که حرکات و جابجایی های جزئی مینی اسکروها (از دست رفتن انکوریج) ممکن است اتفاق بیفتد. آخرین ملاحظه مهم در جایگذاری مینی اسکروها جایگذاری دقیق آنها بین ریشه های دندان های مجاور و خطراتی است که ممکن است با چنین تکنیکی همراه باشد.

بی شک ایمپلنت ها تغییرات زیادی داشته اند، و به تغییرات خود ادامه خواهند داد، و نحوه جابجا کردن دندان ها توسط ارتودنتیست ها را نیز تغییر داده است. جابجایی دندان ها که قبلاً بسیار دشوار بود، اگر غیر ممکن نباشد- ممکن است اکنون با استفاده از ایمپلنت ها به عنوان انکوریج ممکن باشد.

همانطور که توضیح دادیم انواع مختلف ایمپلنت های دندانی عموماً استفاده شده اند؛ با این حال، هیچ ایمپلنت بی نقصی وجود ندارد. ارتودنتیست و جراح دهان باید با دقت به گزینه ایمپلنت و مزایا و معایب آنها فکر کنند و آن را مورد ارزیابی قرار دهند تا مشخص نمایند کدام ایمپلنت برای هر بیمار استفاده شود. صرفنظر از ترجیحات شخصی جراحان و ارتودنتیست ها، ایمپلنت ها افق جدیدی برای دانش ارتودنسی باز کرده اند که برای بیماران و پزشکان به یک اندازه فراهم است.