روکش دندان، اینله، آنله؛ کدام بهتر است؟

استفاده از روکش دندان چه زمانی توصیه می شود؟

دو نکته اصلی برای قرار گرفتن روکش روی دندان ها وجود دارد. آیا روکش دندان به دلایل زیبایی قرار است مورد استفاده قرار بگیرد یا به دلایل عملکردی؟

در صورتی که مشکلات زیبایی وجود داشته باشند، و بیمار واقعاً بخواهد ظاهر قابل قبول تری داشته باشد، گزینه های جایگزین آن می توانند بلیچینگ (سفید کردن دندان)، روکش های دندانی، یا ونیرها باشند. در صورتی که دندان ها عملکرد قابل قبولی داشته باشند و تنها از نظر زیبایی نقص داشته باشند، بلیچینگ یا ونیرها توصیه می شوند. در صورتی که بلیچینگ دندان انجام شدنی باشد، بهترین و غیر تهاجمی ترین گزینه می باشد.

در صورتی که سطوح لینگوال (زبانی) دست نخورده و سالم باقی مانده باشند، دندان های جلو مد نظر باشند، اکلوژن مشکلی بوجود نیاورد، و پوسیدگی دندان ها مشکل اصلی نباشد، ونیرها بهترین راهکار هستند. علاوه بر این، می توانند برای دندان های مولر بهترین راهکار باشند که تحت فشار شدید اکلوژن نیستند. در صورتی که دندان ها یا عملکرد قابل قبولی ندارند، یا از نظر عملکردی یا زیبایی مشکل داشته باشند، روکش های دندان توصیه می شوند.

چه زمانی دندانها مشکل دارند؟

با کشیدن دندان یا هنگام بیرون آمدن آن، نحوه قرار گرفتن دندانها میتواند غیر طبیعی باشد، در نتیجه می توان عملکرد دندان ها را همراه با مشکل دانست. انجام یک پروژه تحقیقاتی که به مطالعه این مفهوم می پردازد تقریباً غیر ممکن خواهد بود، زیرا هر موقعیت بالینی نسبتاً متفاوت است. برخی از موقعیت های بالینی که استفاده از روکش ها را برای بازسازی و احیاء دندان، زیبایی، و اکلوژن، الزامی می کنند عبارتند از:

• تخریب خود به خود و از دست رفتن حجم زیادی از ساختار دندان ها در نتیجه GERD (رفلاکس یا بازگشت اسید معده به مری) یا بولیمیا bulimia (پر اشتهایی).
• پوسیدگی دندان ها که منجر به تخریب چشمگیر دندان ها می شود.
• ساییدگی سطح دندان ها در نتیجه براکسیسم یا دندان قروچه (فشردن و ساییدن دندان ها روی یکدیگر).
• عدم توانایی کافی برای جابجایی ارتودنتیک دندان ها به منظور ایجاد اکلوژن کافی یا بهبود ظاهر.
• جابجایی دندان ها در نتیجه بیماری پریودنتال، که موجب نیاز دندان ها به بازسازی و کانتور مجدد می شود.
• وجود مشکلاتی که نتیجه اقدامات دندانپزشکی (اشتباهات پزشکی) در گذشته هستند که نیاز به بازسازی دندان ها دارند.
• دسترسی اندودانتیک (از طریق کانال ریشه دندان) که با برداشتن بخش بزرگی از دندان انجام شده است.

همه موقعیت های بالا و برخی دیگر، نیاز به تغییر شکل دندان و بازسازی آن دارند تا از این طریق بتوان عملکرد و زیبایی اکلوزال دندان ها را به میزان کافی رساند. در صورتی که بیمار مشکل مالی نداشته باشد و بتواند درمان را تکمیل نماید، روکش ها راهکارهایی فوق العاده هستند.

روکش دندان، اینله، آنله؛ کدام بهتر است؟

در صورتی که پوسیدگی دندان ها خیلی زیاد باشد، یا دندان خیلی شکسته باشد و یک پر کردن ساده برای ترمیم آن کافی نباشد، سنتی ترین راه برای اصلاح یا ترمیم دندان استفاده از روکش دندان است. برای “ترمیم” دندان، این تکنیک نیازمند تراشیدن تقریباً 75% از دندان و تبدیل آن به یک میخ کوچک است. اغلب، فرایند تراشیدن دندان تا زیر خط لثه انجام می شود، و موجب سوزش و آسیب لثه می شود. در نهایت، دندان با یک روکش پرسلاین یا فلزی پوشش داده می شود، که معمولاً به دندان چسبانده می شود، و باعث می شود مواد خارجی زیر لثه باقی بمانند (این مشکل موجب بروز حساسیت دائمی یا بیماری لثه خواهد شد).

معایب روکش دندان

روکش ها بیش از 100 سال است که مورد استفاده قرار گرفته اند، و از جمله فرایندهای موفقیت آمیز برای نجات دندانی تلقی می شوند که به شدت آسیب دیده است. متأسفانه، روکش ها یک دسته معایب دارند:

• برداشت حجم زیادی از ساختار سالم دندان: آیا در این عصر جدید، اگر یک دندان به شکل بدی آسیب دیده باشد، این کار معقولی است، زیرا این راهکار شامل تراشیدن حجمی از قسمت سالم دندان، بیشتر از بخش آسیب دیده آن است. دندان طبیعی و سالم، قوی ترین ماده موجود است، که باید تا حد امکان حفظ شود.
• تراشیدن زیر خط لثه: هنگام تراشیدن دندان از قسمت زیر لثه، ممکن است دندانپزشک کاری نتواند انجام دهد، و از بین رفتن سلامت لثه، منجر به خونریزی، التهاب، و حساسیت شود، که منجر به آسیب دائمی و غیر ضروری به لثه ها خواهد شد.
• قرار گرفتن دائمی روکش زیر خط لثه: وقتی قرار است لبه پایینی روکش به زیر خط لثه چسبانده شود، می تواند منجر به بروز التهاب دائمی بافت لثه پیرامون شود. بعلاوه، مشاهده حاشیه قسمت هایی که روکش تمام می شود، و دندان آغاز می شود برای دندانپزشک دشوار است، زیرا لثه موجب پوشانده شدن آن می شود. بنابراین، گاهی اوقات محل چسباندن روکش بدون درز نیست و لبه ها نامسطح هستند یا مقداری چسب باقی می ماند که می تواند محل انباشته شدن باکتری ها باشد، که باز هم منجر به بروز بیمارس لثه می شود.

روکش دندان، اینله، آنله؛ کدام بهتر است؟

آنله؛ گزینه ای بهتر از روکش های دندان

در حال حاضر گزینه های جایگزین بهتری وجود دارد! با گذر زمان پیشرفت های علمی زیادی در زمینه مواد و تکنیک های دندانپزشکی صورت گرفته است. آنله که به صورت جزئی دندان را پوشش می دهد، از پرسلاین ساخته می شود و وقتی با استاندارد قرار گرفتن بالای لثه انجام می شود، می تواند جایگزین بهتری برای روکش دندان باشد. آنها زمانی عملکرد خوبی دارند که حجم زیادی از دندان آسیب دیده باشد، و پر کردن برای آن راهکار خوبی نباشد. از طرفی ممکن است حجم سالم باقی مانده از دندان آنقدر زیاد باشد که دندانپزشک صلاح بداند با چسباندن آنله های پرسلاین، و با استفاده از پیشرفت های مدرن در چسباندن، هیچ تراشی در دندان طبیعی داده نشود.

با استفاده از آنله، مقدار بسیار اندکی از دندان تراشیده می شود سپس با استفاده از چسب مخصوص، پرسلاین به دندان چسبانده می شود و قسمت های ضعیف شده تقویت می شوند. نیاز نیست حاشیه های آنله زیر خط لثه پنهان شوند، زیرا مواد جدید زیبا هستند و طبیعی به نظر می رسند. بعلاوه، دندانپزشک می داند با استفاده از چسب مخصوص، پرسلاین در جای خود باقی خواهد ماند و بسیار محکم خواهد بود، بنابراین، نیاز نیست فکر کنید روکش محکم تر یا با دوام تر است.

روکش دندان، اینله، آنله؛ کدام بهتر است؟

مقایسه پر کردن دندان و اینله

این دو روش درمان معمولاً به جای یکدیگر استفاده می شوند اما اینله برای حفره های بزرگتر مورد استفاده قرار می گیرد. هر چند در هر دوی آنها بخشی از دندان که پوسیده است تراشیده می شود اما نحوه پر شدن فضای خالی است که تفاوت ایجاد می کند. با پر کردن دندان، مواد کامپوزیتی برای پر کردن فضای خالی مورد استفاده قرار می گیرند. این فرایند در روند سریعی انجام می شود که طی یک جلسه اتفاق می افتد.

در اینله، فضا با ماده یک تکه ای که در آزمایشگاه ساخته می شود پر می شود. این قطعات معمولاً از جنس طلا یا سرامیک هستند. اینله با دقت و ظرافت زیاد، دقیقاً به شکل و اندازه فضای حفره دندان ساخته می شود.